Multipel myeloom: diagnose en behandelingen

Normaal gesproken wordt multipel myeloom bij toeval door uw arts vastgesteld na routinematig bloedonderzoek, waarbij vaak wordt gecontroleerd op andere aandoeningen. In andere gevallen kan de diagnose direct worden gesteld als de arts een duidelijk vermoeden heeft dat hij symptomen van multipel myeloom heeft.

Diagnose

De vroege diagnose van multipel myeloom is niet eenvoudig, omdat multipel myeloom vaak geen symptomen veroorzaakt totdat het in een vergevorderd stadium is . Het kan vrij vage symptomen veroorzaken, die gemakkelijk te herkennen zijn aan andere ziekten. Aan de andere kant kan multipel myeloom vroegtijdig worden opgespoord wanneer een routinematig bloedonderzoek een abnormaal hoge hoeveelheid eiwit in het bloed aantoont. Bij mensen met MGUS (monoklonale gammopathie van onbekende betekenis) of solitair plasmacytoom bestaat er een risico op het ontwikkelen van multipel myeloom; regelmatig bloedonderzoek wordt aanbevolen om het optreden ervan te monitoren.

Samenvattend, welke tests worden gebruikt voor de diagnose van multipel myeloom?

Bloedonderzoek : laboratoriumonderzoek toont de aanwezigheid aan van M-proteïnen, geproduceerd door myeloomcellen. De detectie van het afwijkende eiwit "bèta-2-microglobuline" kan de arts helpen de mate van agressiviteit van het myeloom te bepalen. Aanvullende nuttige informatie uit bloedonderzoek is afkomstig van onderzoek naar de nierfunctie, bloedbeeld en calcium- en urinezuurspiegels.

Urinetest : toont aan dat er M (Bence Jones)-eiwitten in de urine zitten.

Beenmergonderzoek : door middel van beenmergonderzoek, waarbij met een lange naald in een bot wordt ingebracht (beenmergaspiratie en -biopsie), wordt het monster onderzocht met gespecialiseerde testen om genmutaties te identificeren.

Beeldvormende onderzoeken : Dit zijn onderzoeken die worden aanbevolen voor het opsporen van botproblemen die verband houden met multipel myeloom: een röntgenfoto, MRI, CT of positronemissietomografie (PET)-scan.

Behandelingen

Gerichte therapie : kan worden gebruikt in gevallen waarin farmacologische behandelingen zich moeten richten op specifieke zwakke punten in de kankercellen. Door deze afwijkingen aan te pakken, kunnen alleen de zieke cellen worden gedood.

Immunotherapie : maakt gebruik van het immuunsysteem zelf om kanker te bestrijden, hoewel het immuunsysteem mogelijk geen kankercellen aanvalt. Deze cellen hebben het vermogen om eiwitten te produceren die hen helpen zich te verbergen voor de cellen van het immuunsysteem.

Chemotherapie : Medicijnen die kankercellen doden, richten zich op snelgroeiende cellen, waaronder myeloomcellen. Vóór een beenmergtransplantatie worden hoge doseringen chemotherapie gebruikt.

Corticosteroïden : reguleren het immuunsysteem en zijn ook actief tegen myeloomcellen.

Beenmergtransplantatie : Stamceltransplantatie is een methode om ziek beenmerg te vervangen door gezond beenmerg. Zoals gezegd worden vóór een beenmergtransplantatie hoge doses medicijnen gebruikt om het zieke beenmerg te vernietigen; vervolgens worden uw stamcellen in uw lichaam geïnjecteerd om het beenmerg weer op te bouwen.